OSCHTERE
UFERSTEHUNG

        D’ROS BLEJT UN LACHT, ZEIJT SINI TRACHT

               ENDLICH SEN D’SCHULDE BEZAHLT

         ICH GLAUB AN D’LETSCHT OFERSTEHUNG

                       Drei Gedichter vum
 
                  Georges Bronnenkant 1975

                    Ze spreche, nit ze singe

     D’Ros blejt und làcht, zeijt ehri Tràcht

1. D’Ros blejt und làcht, zeijt ehri Tràcht,
    D’Natür erwàcht, in voller Pràcht;
    De Bode kràcht, krejt Läwes Màcht,
    Vergànge isch d’làng Winternàcht.
          Oferstehung ?

2. A Glasel Win, a Sonneschin,
    Des esch so fin, schenk noch eins in,
    Un obedrin, isch ’s Läwe din,
    Angscht, Schmerz un Kummer sin dahin.
          Oferstehung ?

3. Er nimmt de Büss, bis in d’Rue Küss,
    Sie kummt herüss, üss ihrem Hüss.
    Arm unter Arm gehen beide üss:
    De Cupidon selbscht kummt nemm drüss.
          Oferstehung ?

4. Ans Licht kummt ’s Kind, obwohl noch blind;
    De Babbe bringt, üss güete Grind,
    Die Nochricht gànz gschwind àlle Frind;
    Fer d’Màmme blost a nejer Wind;
          Oferstehung ?

                                 *

    Endlich sin d’Schulde àbbezàhlt

5. Endlich sin d’Schulde àbbezàhlt:
    Unser kehrt’s Hüss, sàgt sie un sràhlt.
    Mer kenne uns Ferie leischte,
    D’Kinder freije sich àm meischte.
    De Hàgel bringt d’Ewerraschung,
    ’S Dàch geht kapütt. Oferstehung ?

6. ’S Referendum màcht àlles nej,
    D’Wisse gehn heim, un ’s Lànd esch frej,
    D’Schwàrze schàffe nimm àls Sklàve
    Un koche im eijene Hàfe.
    A Tyràn kommt àn d’Regerung
    Un erpresst’s Volk. Oferstehung ?

7. ’S klein Wunder het er nemm erwàrt:
    De gànze Dàà esch’s lieb un zàrt.
    Sie làcht em zü, tüet ne striche,
    Er mecht dem Dàà nit üswiche.
    „Hesch mi leb ?“, fröjt’r voll Hoffnung.
    D’Antwort knàllt:“Nä !“ Oferstehung ?

8. D’Stund von de Retraite esch jetzt do.
    Wie kleine Kinder sen se froh.
    D’Gemüetlichkeit hàn se verdent,
    Denn ’s Läwwe het sie net verwähnt.
    A Johr drof, màcht eins de grosse Sprung:
    „Jetzt, wo mr’s schen …“  Oferstehung ?

                                 *

     Ich glaub àn d’ltetscht Oferstehung : es isch net licht.

9. Ich glaub àn d’ltetscht Oferstehung : es isch net licht.
    Wàs uf de Welt gschieht, töt ’s Gejeteil bewiese;
    Meinsch, hesch’s gepàckt, schon krejsch e neijer Schlàj ins 
                   Gsicht.
    Traim sen Tropfe Wàsser of e heisses Ise.

10. Ich glaub àn d’ltetscht Oferstehung : es isch net licht.
      Friejohr, Win, Lieb, Geburt, die kenne dich verblende.
      Fer de erscht Aueblick, genn se scheni Üssicht;
      Doch e bessele später düet sich ’s Blättel wende.

11. Ich glaub àn d’ltetscht Oferstehung, es isch net licht.
      ’S esch einfàcher : werfsch ’s Geld in de Läwesbrunne,
      Rüefsch d’Madam’ Soleil àn, lejsch of d’Chanc’ ’s gànz Gewicht,
      Oder glaubsch doch do dràn : nochem Räje schient d’Sunne.

12. Chrischtüs esch oferstànde, des well ich sàwe:
      Mer wäre ewig läwe nochem letscht Gericht.
      Chrischtüs bätt fer uns un helft uns sin Kritz trawe.
      Wej’s àm schwerschte esch, glaub fescht dràn un bli a
                   Chrischt.
   
   
         Texte       Georges Bronnenkant
                         Hoenheim 1975