WENN S’ISABELL’ UN DE LILIAN EHRI HOCHZIT HAN !

Wenn s’Isabell’ un de Lilian ehri Hochzit hàn,
Hajo, Ja so !
Komme d’Gmeinde z’sàmme , gàffe, klàtsche n’àlli Fan,
Hajo, Ja so !
Nederred’re, Roppem, Runtzem un  s’Nejwiller Schloss,
Ritterschhoffe, Hàtte, Sessem un die zwei Betschdorf ! 
Hajo, Ja so !

S’Isabell’ un de Lilian hàn gsàt: mer hàn uns lieb !
Ha jo, Ja so !
Alli Litt hàn gsàt: lö do, min Sex, die hàn sich lieb !
Ha jo, Ja so !
S’esch au wohr, denke nooch: die zwei hàn sich lieb!
Un mer au, sawe n’au : mer hàn die zwei lieb !
Ha jo, Ja so !

S’àlte Johr geht üs, un s’neje  steht jo schon àm Dor,
Ha jo, Ja so!
Drum mer wensche denne zwei au glich e guets Nejjohr,
Ha jo, Ja so!
Dàss se hischt, dàss se hot, dàss se scheen un flott
Z’sàmme rutsche un sich schlutze, knütsche, haï bi Gott !
Ha jo, Ja so!

S’bliet noch eins ze wensche fer ehr Läwe, s’àller meischt,
Ha jo, Ja so!
Gottes Säje, Chrischti Lieb un Kràft vum Heilich Geischt,
Ha jo, Ja so!
Soll begleite Eh un Ämter, Kerich un Gemeind,
Dàss se predje, hàndle, diene wie’s Gott het gemeint.
Ha jo, Ja so!

Jetzt esch’s Zit dàss mer eins drenke, denn mer kreje Durscht,
Ha jo, Ja so!
Dàss mer au eins pecke von dem Kueche, Brot un Wurscht,
Ha jo, Ja so!
Eich zuem Wohl, noch e mol, G’sundheit! Un fer d’Reim,
Met me Glàss en der Nàss fàhre mer dànn heim !
Ha jo, Ja so, Ha jo, Ja so !

                                        Text          Yves Kéler
                                                        12.2002